Ξεκινήσαμε τις δραστηριότητές μας με ένα τραγούδι που αρέσει πολύ στα παιδιά. Στο τραγούδι αυτό, που λέγεται τα ραφτικά της γιαγιάς, τα εγγονάκια ζητάνε από τη γιαγιά τα ραφτικά της για να παίξουν πόλεμο. Τις κουβαρίστρες τις κάνουν πολεμίστρες, τα κουμπάκια στρατιωτάκια, τα βελόνια κανόνια. Η γιαγιά στο τέλος πετάει τα ραφτικά της γιατί αυτό το παιχνίδι, που το ξέρει ήδη καλά, δεν της αρέσει καθόλου.
Αφού το τραγουδήσαμε , κάναμε δραματοποίηση με αληθινά ραφτικά. Η ιδέα ήταν της κυρίας Κατερίνας.
Την επόμενη μέρα, η γιαγιά ,δηλαδή εγώ, τους έδειξα το μπαούλο του παππού , με αντικείμενα σχετικά με την ιστορία του πολέμου. Με αυτόν τον τρόπο κάναμε μια ιστορική αναδρομή. Μιλήσαμε για το όχι του Μεταξά και παίξαμε με τη λέξη. Τη γράψαμε. Τη σχηματίσαμε με νήμα.
Τη σχηματίσαμε με το σώμα μας.
Φτιάξαμε όλοι μαζί ένα καμαρωτό Ι και παίξαμε ένα παιχνίδι όπου εγώ, ο πόλεμος αυτή τη φορά, πλησίαζα σε ομάδες των τριών παιδιών. Όταν πλησίαζα σχημάτιζαν το όχι με τα χέρια τους.
Γράψαμε το όχι σε δάφνινο στεφάνι.
Συζητήσαμε για τον πόλεμο και την ειρήνη. Ζωγραφίσαμε το σήμα της ειρήνης και γράψαμε λεξούλες σχετικές.
Αφιερώσαμε την 26η Οκτωβρίου στον πολιούχο άγιο της Θεσσαλονίκης, τον Άγιο Δημήτριο και κάναμε μια σχετική κατασκευή.
Και φυσικά μιλήσαμε για την ελληνική σημαία. Φτιάξαμε μία , καθώς συζητούσαμε για τα χρώματά της και το συμβολισμό των εννέα λωρίδων της.
"Η παρέα μας" 